div id='wrapper-video'>

Բարի գալուստ Գոռ Վարդանյանի անձնական բլոգ... Այստեղ գրված յուրաքանչյուր միտք հեղինակի մտավոր սեփականությունն է և յուրաքանչյուրն, ով կցանկանա ինչ-որ կերպ կիսվել ստեղծագործությամբ կամ տարածել այն` պարտավոր է նշել հեղինակի անուն-ազգանունը, կամ հղում կատարել դեպի հեղինակի անձնական բլոգ... Շնորհակալություն և բարի ընթերցում...

26.10.2014

ՍԻՐՈՒՄ ԵՄ ՔԵԶ

Ուզում եմ դնես ձեռքդ իմ ձեռքին,
Եվ միավորվեն սրտերը մեր...
Ուզում եմ դնես ձեռքդ իմ ձեռքին,

Եվ միավորվեն հոգիները մեր...
Եվ միաձուլվենք տիեզերական,
Մի անմար սիրով աստվածային...
Եվ միավորվենք տիեզերական,
Մեծ երջանկությամբ աստվածային...
Ու կապվեն իրար մեր սիրտն ու հոգին,
Մեր մտքերը լոկ մեր մասին խորհեն...
Եվ որպես Աստծո մի մեծ օրհնություն
Սերն ուղղեկցի մեզ մինչև ծերություն...

21.10.2014

ԻՍԿ ԵՍ ՉԵՄ ԼԻՆԻ


Օրերից մեկ օր կլինի այնպես,
Որ ակամայից դու ինձ կփնտրես,
Որ ակամայից դու ինձ կսպասես,
Իսկ ես էլ չեմ գա...

19.10.2014

ԵՐՋԱՆԻԿ ԵՄ ՔԵԶԱՆՈՎ



Ես ուզում եմ անվերջ լինել քո կողքին,
Թեկուզ կյանքում վերջին անգամ,
Նայել չքնաղ քո աչքերին
Հայացքով սիրահարված...

ԱՊՐԵԼՈՒՍ ՄԻԱԿ ՊԱՏՃԱՌԸ

Դու մի հրաշք իմ կյանքում,
Եվ բախտի բարև,
Դու երազանք իմ մտքում,
Եվ պայծառ արև...
Դու մի պայծառ շող լույսի
Իմ սրտի խորքում,
Դու մի պայծառ լույս հույսի
Իմ խավար հոգում...
Մի նորաստեղծ բառ ես դու
Փափագ շուրթերիս,
Կյանքի անմար լույսն ես դու
Զույգ աչքերիս...
Դու այս կյանքում միակ

Պատճառն ես ապրելու,
Եվ ապրելու համար միակ
Պատճառն ես պայքարելու...
Քեզանով եմ միայն ապրում,

Քեզ համար եմ ապրում,
Առանց քեզ ապրել աշխարհում
Չեմ պատկերացնում...

15.10.2014

ԴՈՒ ԷԼ ԴԱՐՁԱՐ ԱՆՑՅԱԼ

   
Այսօր կրկին հանդիպեցի քեզ ...Բայց ինչ-որ բան այն չէր... Կարծես ինչ-որ բան կոտրվել էր իմ մեջ, ինչ-որ բան մահացել էր... Բայց ինչ էր դա՝ չհասկացա...
   Ամենօրյա ջերմության փոխարեն տարօրինակ օտարություն ու սառնություն զգացի...
   Բայց ի՞նչն էր պատճառը... Ինչն էր պաճառը նման զգացումի, նման օտարության... Եվ զարմանալին այն է, որ կարծես այդ օտարությունը սրտիցս էր բխում, կարծես սիրտս էր այդպես ցանկանում...
   Բայց, եթե անկեղծ՝ ես ոչ մի կերպ չեմ հասկանում սրտիս նման ցանկության պատճառը...
   Միթե պատճառն այն է, որ քո կողմից այն սպասված ջերմությունն այդպես էլ չզգացի... Մի՞թե քո  սառնությունն այնքան ուժեղ էր, որ կարողացավ սպանել իմ ՝քո հանդեպ տածած ջերմությունը...
   Բայց դժվար թե այդպես լինի...
  Իսկ այդ դեպքում ո՞րն է իրական պատճառը... Մի՞թե ես եմ հոգնել քեզանից ստացվող անվերջ սառնությունից և քո պատճառով ինձ շրջապատող անորոշությունից... 
   Դժվար թե դա լինի իրականությունը... Քանի որ ես այդքան հեշտ չէի հանձնվի ու այդքան հեշտ չէի դադարի պայքարել իմ երջանկության համար...
  Իսկ գուցե կոտրվեցի՞ն այն թևերը, որոնք դու էիր ինձ տվել և որոնցով պարաստ էի թռչել, հասնել տիեզերք և քեզ էլ տանել ինձ հետ ՝ սրտիս ամուր սեղմած...
   Կարծես թե այո... Կարծես հենց դա է պատճառը, քանի որ դու կոտրեցիր հենց այն թևերը, որոնցով պատրաս էի ողջ կյանքս քեզ պահել սրտիս մոտ ... Կարծես հենց դա է պատճառը, որ դու այլևս չես կարող մնալ այն ներկան, որով ես ցանկանում էի ու պատրաստ էի ապրել... Ցավոք դու քո սառնությամբ կարողացար սպանել միայն իմ ներկան՝ այն ներկան, որը հենց դու էիր ստեղծել քո ներկայությամբ ու ջերմությամբ և որը սպանեցիր քո սառնությամբ ու անտարբերությամբ...
   Դու չհասկացար, որ սպանելով այդ ներկան՝ սպանում ես նաև քեզ, այդպիսով հեռացնելով քեզ իմ կյանքից, որովհետև այդ ներկան կար միայն այնժամանակ, երբ դու կաիր և դու կաիր միայն այն ժամանակ, երբ կար այդ ներկան... Իսկ հիմա դու կաս, բայց չկա ներկան... Իսկ երբ լինի ներկան՝չես լինի դու, քանի որ դուք համատեղ ապրել իմ կյանքում չցանկացաք...
   Ես գիտեմ, այդ կորստի պատճառով հնարավոր է, որ դու երբեք էլ չտխրես, բայց անհնար չէ, որ չտխրես լոկ այն մտքից, որ սպանեցիր մի սիրտ, որը լի էր մեծ սիրով ու ջերմությամբ և որը կարող էր լինել միայն քոնը... Իսկ հիմա այն այլևս քեզ տեսնել չի ցանկանում... Չի ցանկանում զգալ քո ներկայությունը իր շուրջը, էլ ուր մնաց թե իր ներսում և գիտես դրա պատճառը միայն դու ես... Դու, որ կամովին ինքդ քեզ դուրս նետեցիր, սպանելով բոլոր զգացմունքները քեզ դարձրեցիր օտար... Քո կաքով լքեցիր այն դղյակը, որը կառուցվել էր իմ սրտում միայն քեզ համար....
   Իսկ դղյակն այդ այլևս չկա... Այն ավերակ է դարձել... 

12.10.2014

ԲՈՂՈՔ ՍՐՏԻՑՍ

   Ինչու՞ են մարդիկ այսքան սխալվում...
   Սխալվում են, բայց սխալներից ոչինչ չեն սովորում...
   Սխալվում են խոսելիս, սխալվում են լռելիս սխալվում են սիրահարվելիս... Սխալվում են ամեն քայլափոխին, բայց սխալվելուց հետո  ոչինչ չեն սովորում... Սխալներից դասեր չեն քաղում...
   Գիտեմ յուրաքանչյուր ոք սխալվում է, իսկ սխալներից դասեր է կարողանում քաղել միայն ուժեղը, բայց ի՞նչն է պատճառը, որ սիրո հարցում ոչ-ոք ուժեղ չէ...  Սիրո հարցում բոլորն են թույլ... 
   Մ՞իթե այդ Սեր ասվածն այնքան ուժեղ է, որ ոչ-ոք չի կարողանում նրա դեմ պայքարել, ոչ-ոք չի կարողանում նրան հաղթել...
   Կամ ինչու՞ է Նա ստիպում , որ մենք անվերջ սխալվենք... Ինչու՞ է Նա իր ուժը ի վնաս մեզ օգտագործում... Ստիպում է անկեղծ սիրել, հետո ստիպում է գիտակցել, որ ևս մեկ անգամ սխալվեցինք, բայց զղջալու և սխալն ուղղելու հնարավորություն չի տալիս... Ավելի ճիշտ թույլ է տալիս, որպեսզի մենք զղջանք, բայց սխալն ուղղելու հնարավորությունից է մեզ զրկում...
   Եվ սրտին ամեն անգամ էլ ավելի է ստիպում ցավել և վիրավորելով ստիպում է էլ ավելի ատել այս աշխարհը... Աշխարհ, որը լի է Սեր ասվածով...
   Այդքան ցանկալի, բայց միևնույն ժամանակ նույնքան ատելի զգացմունքով...
   Եվ վերջապես, ինչու՞ է լինում այնպես, որ վերջապես հաղթելով Սեր ասվածին և հասնելով իսկական երջանկությանը՝ սիրտդ այնքան է պատված լինում վերքերով ու սպիներով և այնքան է լցված լինում հիասթափությամբ, որ չես կարողանում ամբողջ սրտով ուրախանալ իսկական երջանկությամբ...
   Դե բացատրեք ինձ մարդիկ...

ՍԻՐՈՒՑ ԾՆՎԱԾ ԽՈՍՔԵՐ

-Սիրում եմ քեզ,- այս խոսքերը
Հոգիս են ալեկոծում,
Սիրուց ծնված բյուր իղձերը
Սիրտս են փոթորկում...
Քեզ հետ կապված իմ հույսերը
Կյանքս են երջանկացնում,
Քեզնով ապրելու տենչերը
Միտքս են լուսավորում...
Եվ այդպես լուսավոր
Քեզ մոտ եմ գալիս...
Եվ այդպես լուսավոր
Քեզ մոտ եմ գալիս,
Սիրտս սերս ու հոգիս
Ես քեզ եմ տալիս...
Վերցրու, պահիր այն քեզ մոտ

Սրտումդ այն պահիր,
Բայց խնդրում եմ ոչ մի դեպքում
Հեռու մի վանիր...
Ես ապրում եմ հիմա, քանզի

Քո սերն է կողքիս,
Որը կարծես դարձած լինի
Արևը կյանքիս...
Այդպես շողա դու իմ սրտում,

Ժպտա լի ջերմությամբ,
Քո ժպիտով կյանքս է հառնում
Լցվում երջանկությամբ...
Երջանկացրու քո ժպիտով

Երջանկացնեմ ես քեզ,
Փայլիր անմար քո ջերմությամբ,
Քեզնով փայլեմ և ես...

11.10.2014

ՊԱՏԱՍԽԱՆ ԱՆՑՅԱԼԻՆ

   Այսօր պատահաբար հանդիպեցի քեզ, հանդիպեցի ու հոգիս կրկին ամբողջությամբ տակնուվրա եղավ, ամեն բան խառնվեց իրար... Կրկին հիշեցի այն օրերը, երբ քո կողքին երջանիկ էի ու ինձ էլ թվում էր, թե դու էլ իմ կողքին ես երջանիկ... Բայց ափսոս դա այդպես չէր, դա ինձ միայն  թվում էր...
   Ես ի ողջ ժամանակը զոհաբերեցի հանուն քեզ, որպեսզի կարողանամ քեզ գոնե մի փոքր երջանիկ տեսնել. և Դա կարծես թե ինձ մոտ ստացվում էր, սակայն դա միայն <կարծես էր>...
   Եվ հիմա կրկին դու... Քո վեհությամբ, քո գեղեցկությամբ, քո ողջ հմայքով իմ առջև կանգնած ես և ես էլի բառեր չեմ գտնում քեզ, քո գեղեցկությունը գովերգելու համար... Քո հմայքը կրկին աշխարհն է գրավել... 
   Բայց գիտես, ինչ-որ բան փոխվել է, ինչ-որ բան այն չէ, ինչ-որ տարօրինակ բան եմ զգում... Եվ գիտես դա երջանկություն չէ և ոչ էլ սրտի երանիկ բաբախյուն... 
   Տարօրինակ սառնություն եմ հիմա զգում... Սառնություն, որն ուղղված է միայն քեզ... Սիրտ էլ քեզ չի տենչում, ինչպես անցյալում էր... Բայց որն է պատճառը? Միթե դու իսկապես արդեն անցյալ ես դարձել... Անցյալ, որը իմ կյանքի երջանիկ ակնթարթներից մեկն էր... Ակնթարթ, որն անցավ, սիրտս խոցեց, վիրավորեց ու անցավ... Եվ զարմանալին այն է, որ այն անցավ  ու էլ երբեք վերադառնալ չի կարող, քանի որ սրտումս այլևս քեզ համար տեղ չկա...
   Այն ժամանակ, երբ սրտիս դռները բաց էին քեզ համար, դու շրջվեցիր ու հեռացար, իսկ երբ վերադարձար, դռներն արդեն փակ էին... Եվ փակ էին ներսից ու փակվել էին դրանք արժանիի կողմից... Նա, ով րոք գնահատեց ինձ, գնահատեց իմ սերն ու, որ ամենակարևորն է կարողացավ իսկապես երջանկությամբ լցնել սիրտս... Նա եկավ, երջանկությւոն բերեց իր հետ բաց դռներից ներս ու փակեց դռները, որպեսզի այդ երջանկությունը երբեք չլքի ինձ... Եվ գտես, ես ուրախ եմ դրա համար, քանի որ դու չցանկացար լինել իմ ներկան ու ապագան և ընտրեցիր անցյալի կոչումը՝ շարունակելով ապրել քո անցյալով... Իսկ նա... Նա կարողացավ դարնալ իմ ներկան և իր շուրջ տեսնել միայն ինձ՝ իմ մեջ չփնտրելով սեփական անցյալից դրվագներ... Նա համաձայնվեց ապրել ինձ հետ... Ինձ հետ ներկայում և այժմ, երբ դու կանգնած ես իմ առջև ես պատրաստ եմ գրկել քեզ, խոսել քեզ հետ զրուցել ամեն ինչից, կիսվել քեզ հետ ամեն բան, բացի իմ սրտից և սիրուց, քանի որ դրանք կիսվել չեմ կարող... Դրանք հիմա ուրիշինն են,... Նրանը, ով կարողացավ գնահատել ինձ, ով իսկապես պորձեց սիրել ինձ և կարծես թե ամեն բան գեղեցիկ ավարտով սկիզբ դրեց նոր գեեցիկ ներկայի...... Իսկ դու մնացիր անցյալում...

ԴՈՒ ՊԵՏՔ ԵՍ ԻՆՁ

Դու պետք ես ինձ ջերմանալու,
Կյանքումս նոր օր ու արևի շող բերելու,
Խենթանալու, երջանկության  գիրկն ընկնելու,
Գեղեցկությամբ հիանալու համար միայն...
Դու պետք ես ինձ շուրջ բոլորի,
Եվ բնության գեղեցկությունն հասկանալու,
Ասվածաշնորհ սիրո գրկում ծվարելու
Ու խենթի պես քեզ սիրելու համար միայն...
Դու պետք ես ինձ լոկ սիրելու,
Եվ սիրվելու ու ջերմության վեհ օվկիանում
Լուռ սուզվելու համար միայն...
Դու պետք ես ինձ այս աշխարհում,
Որ քեզանով՝ քո օգնությամբ
Անցնեմ սիրո արահետով...
Դու պետք ես ինձ լոկ ապրելու համար միայն...

Ապրել քեզնով ու քեզ համար,
Եվ արարել նոր աշխարհներ քո օգնությամբ,
Եվ հալեցնել բյուր սառույցներ ճանապարհին
Լոկ քո սիրով ու քո սիրո վեհ ջերմությամբ...

02.10.2014

ՄԻՆՉ ՆՈՐ ՀԱՆԴԻՊՈՒՄ ԵՐՋԱՆԿՈՒԹՅՆՆ ԴՂՅԱԿՈՒՄ

    Ահա, անցավ ևս մեկ օր առանց քեզ, առանց իմ երջանկության. սակայն համոզումով, որ եսկարող եմ երջանիկ լինել... Լինել երջանիկ. սակայն առանց քեզ...
Բազում օրեր ենանցել, երբ ես սպասել եմ քեզ, սպասել եմ քո զանգին, քո նամակին, որոնցից յուրաքանչյուրն ինձ համար երջանկության մի նոր առիթ էր... Սակայն անցան այդ օրերը. իրենց հետ տանելով  իմ երջանկության այն շողը, որը շղարշված էր քո անունով, քո պատկերով,, քո շնչառությամբ և ընդհանրապես՝ քեզանով...
Սակայն հիմա ես մենակ նստած եմ պատուհանի մոտ, և հայացքս հառել եմ հեժռու՜ հեռուները,
    Որտեղ երևում են իրար ձեռք ձեռքի բռնած քայլող սիրահար զույգեր, ովքեր շատ երջանիկ են, իսկ ես... Իսկ ես կարծես նախանձով եմ նայում հիմա նրանց, քանի որ որոշ ժամանակ առաջ ես էլ էի նրանց պես երջանիկ, իսկ հիմա մենակ ու տխուր նստած պատուհանի մոտ նայում եմ հեռու՜ տիեզերքին ու երազում տիեզերական երջանկության մասին... Տիեզերական, քանի որ տիեզերքն անսահման է ու իրեն ոչ-ոք չի կարող հաղթել, կամ նեղացնել, կամ ինչու չէ՝ նաև լքել ու նեղացնել...
Իսկ ես հիմա մենակ եմ, մենակ՝ առանց քեզ, որն անսովոր է ու մի տեսակ տարօրինակ...
    Գրեթե միշտ սպասել եմ քո զանգին, քո նամակին և ամեն զանգ կամ նամակ ստանալիս վեր եմ թրջել տեղիցս, կարծելով, որ դու ես... Բայց ապարդյուն, կրկին քեզանից ոչ մի լուր, ոչ մի տեղեկություն... Անորոշ լռություն... Սակայն այդ լռության մեջ իմ ականջներում հնչում են քո վերջին բառերը, որոնք նաև իրենց հերթին խեղդում են ինձ չթողելով սովորականի նման շնչել մաքուր օդը, չնայած թթվածինն էլ ինձ պետք չի, քանի որ դու չկաս կողքիս... Սակայն քո վերջին բառերը, որոնք էին. <Կներես ինձ, բայց մենք այլևս չենք կարող միասին  լինել, քանի որ բնությունն ու տիեզերքն են  մեզ դեմ, երջանիկ եղիր քեզ արժանիի մեկի կողքին, այդ մեը ես չեմ: Դու իմ կողքինն երջանիկ չես կարող լինել, քանի որ ինչքան էլ ես սիրում եմ քեզ՝ ես էլ չեմ կարող երջանիկ լինել քո կողքին, քանի որ արդեն նշեցի. տիեերքն է մեզ դեմ...
Այդ բառերն ինձ սպանում են ամեն օր, ամեն օր նորովի են խոցում սիրտս, սակայնն ես նաև գիտակցում եմ, որ դրանք ինձ կոփում են, սովորեցնում են ավելի ամուր կանգնել երկու ոտքերիս վրա, լինել ավելի ուժեղ և վերջապես իսկապես դառնալ երջանիկ՝ երջանիկ ինձ արժանիմեկի կողքին, քանի որ դու ինձ արժանի չես, որովհետև դու այդպես ցանկացար... Իսկ ես հարգում եմ քո որոշումը...
    Կա մի գեղեցիկ արտահայտություն, որն ինձ օգնել է այս ընթացքում ու կշարունաի օգնել այնքան ժամանակ, մինչև ես այլևս այդ օգնության կարիքը չզգամ... < Երջանիկ պետք է լինել միշտ, նույնիսկ այն վայրկյանին, երբ քո երջանկությունը լքել է քեզ, քանի որ, եթե նա լքել է քեզ, ուրեմն քոնը չեր, և հեռանալով նա իր տեղը զիջել է իսկապես քեզ հասանելիք երջանկությանը...>
    Եվ ես հիմա երջանիկ եմ, երջանիկ եմ այնքանով, որ չեմ դժբախտացնում քեզ, քո կողքին  դժբախտանալով նաև ես... 
    Եվ ես հիմա երջանիկ եմ... Երջանիկ եմ այնքանով, որ չեմ դժբախտացնում քեզ, քո կողքին դժբախտանալով նաև ես... Ու հիմա փնտրում եմ այն երջանկությունը, որն իրոք իմն է ուինձ մենակ չի թողնի՝ փախչելով հեռու... Ով կմնա ինձ հետ, քանի որ իմ կողքին իրեն երջանիկ կզգա...
    Ես նաև արդեն վստահ եմ, որ դու իմ երջանկությունը չէիր, քանիի որ, եթե իմը լինեիր կերջանկացնեիր ինձ, այլ ոչ թե կստիպեիր անվերջ լաց լինել քո պատճառով ու քեզ համար... Իսկական երջանկության հիմքում արցունքները տեղ չունեն... Իսկական երջանկության հիմքում միայն ամուր հարաբերություններն են և տիեզերական սերը, որն էլ օգնում է մադուն ապրել և ճախրել, անվե՜րջ ճախրել...
    Դե սիրելիս, կարծում եմ այսքանը... Ցտեսություն իմ սեր. իմ ճակատագրական, բայց և թվացյալ երջանկություն... Ցտեսություն անցյալ և ողջույն ներկա... Ներկա՝ առանց քեզ... Ներկա շրջապատված իսկական սիրով ու անսպառ երջանկությամբ լեցուն...
Մինչ նոր հանդիպում երջանկությանն դղյակում...


Դեպի վերև Դեպի սկիզբ Դեպի վերջ Դեպի ներքև Ընթերցում Դադար